Feesten

Zolang er mensen bestaan, wordt er gefeest. Naast ongepland dansen en plezier maken ontstonden vaste feesten bij allerlei gelegenheden en levensfasen. In de westerse kunst zijn sommige feestelijkheden vaker afgebeeld dan andere. Voorstellingen van feesten uit de Bijbel dienden vaak om het publiek iets uit te leggen. Zo gold de dans om het gouden kalf als voorbeeld van ongehoorzaamheid aan God en was de bruiloft te Kana een manifestatie van Christus’ wonderbare kracht. In de 16de en 17de eeuw kregen ook feestelijkheden uit de Griekse mythologie een plaats in de kunst, zoals de cultus rond de wijngod Bacchus (Dionysos) en bruiloften tussen goden, halfgoden of mensen. Uit dezelfde periode zijn ook veel voorstellingen bekend van brassende boeren op kermissen en beschonken carnavalsgangers. Die schilderijen leren de beschouwer hoe het níet moet: ze presenteren de oorspronkelijk katholieke evenementen als een weinig verheven tijdverdrijf. Uitzondering vormen de feesten van Sint-Nicolaas en Sint-Maarten, maar die waren in de protestantse Republiek uitdrukkelijk voor kinderen gereserveerd.