Het Rijksmuseum maakt gebruik van cookies. Een cookie is een klein tekstbestand dat een website op uw computer of mobiel toestel opslaat wanneer u onze site bezoekt. Meer weten? Lees ons cookiebeleid.
Model van een vierbladige schroef die in een tweebladige kan worden veranderd. De naaf heeft een koppelstuk met een nok aan de voorzijde, wat erop duidt dat de schroef ontkoppeld kon worden zonder de schroefas het schip in te schuiven. De voorste schroef zit los op een schroefdraad op de naaf met net genoeg speling om negentig graden te kunnen draaien; de achterste schroef is met een pin door de naaf vastgezet. De spoed is 13.1 cm. Schaal 1:20 (schatting).
Als de bladen parallel geplaatst vallen zij samen, anders dan de achter elkaar staande parallelle bladen van een Mangin-schroef.
Solliers scheepsschroef, die het experimentele stadium nooit te boven is gekomen, wordt beschreven in meerdere 19de-eeuwse Franse verhandelingen over scheepsschroeven en encyclopedieën. Dit soort schroeven werd ontworpen om te kunnen worden gelicht.
J.M. Dirkzwager, Some Aspects of the Development of Screw-Propulsion in the 19th and Early 20th Century, Lips Propeller Symposium, Drunen (1979) vrij. 5 okt., p. 194, afb. 27.
E. Pâris, Traité de l'hélice propulsive, 1855, pl. IX fig. 3 & 14.