Kerncollectie
De overdracht van de kerncollectie van Erwin Olaf is de aanleiding voor deze tentoonstelling. Vorig jaar ontving het museum bijna 500 afdrukken, portfolio’s, video’s, magazines, boeken en posters van de kunstenaar. Het overgrote deel betrof een schenking, daarnaast is een deel aangekocht dankzij de deelnemers van de BankGiro Loterij.
60 jaar
De feestelijke opening vindt plaats op 2 juli, de zestigste verjaardag van de kunstenaar. Een dag later is de tentoonstelling voor het publiek te zien. Olaf: Het vervult me met trots dat ik op mijn zestigste verjaardag omringd wordt door zoveel schoonheid die mij vanaf mijn vroegste jeugd heeft geïnspireerd. Hier liggen mijn artistieke roots, de wortels van mijn kunstenaarsschap.
Combinaties
Erwin Olaf heeft, samen met Taco Dibbits, hoofddirecteur Rijksmuseum, elf foto's en één videoinstallatie geselecteerd die worden getoond in combinatie met elf schilderijen en een prent uit de collectie van het Rijksmuseum. Daardoor is te zien dat Olaf moeiteloos een brug slaat tussen heden en verleden. Iedere kunstenaar staat voor dezelfde opgaven en werkt met dezelfde middelen: licht, expressie, stofuitdrukking. Olaf: Ik herken mezelf in die schilderijen. Het is de innerlijke noodzaak om jezelf uit te drukken. Dat innerlijke onderzoek vind ik het zwaarste, maar ook het leukste.
Zo wordt Meisje in het Blauw van Johannes Cornelisz. Verspronck gecombineerd met de foto Hope - Portrait 5 van Erwin Olaf. Het schilderij van Verspronck heeft Erwin om uiteenlopende redenen gekozen. Het meisje kijkt je aan, het is alsof je iemand in de ogen kijkt, terwijl het alleen maar wat streken verf zijn. Het licht dat Verspronck in de ogen aanbracht, heeft een overtuigend effect. Verder is het de stofuitdrukking die hem in dit werk trof. De gelijkenis tussen de werken is treffend: blauw en geel, een meisje en een jonge vrouw. Beide werken hebben in essentie een eenvoudige compositie, er is naast de figuren weinig te zien. Het model op Erwins foto maakte – ongevraagd – het juiste gebaar: de hand die steun zoekt tegen de muur. Zoiets valt niet te regisseren. Volgens Olaf is deze foto, net als het schilderij van Verspronck, het resultaat van het samenspel tussen kunstenaar en model.
De prent Naakte vrouw van Rembrandt is te zien naast de foto La Penseuse (Squares) uit 1987. In de prent én de foto gaat het om de weergave van de huid. In het zwart-wit van de gravure en de foto komt die goed tot uitdrukking. Erwin koos, net als Rembrandt, bewust voor een niet-perfect lichaam. De huid van zijn model is voor een kunstenaar veel interessanter dan die van een jong, mooi, perfect geproportioneerd lichaam dat nog niet in verval is en dat nog geen leven achter de rug heeft.
Podcast
Bij de tentoonstelling verschijnt ook een podcast. Daarin spreekt journaliste Janine Abbring met Erwin Olaf over de tentoonstelling en zijn werk. De podcast is vanaf 2 juli te beluisteren via ons kanaal In het Rijks in de bekende podcast-apps.
